Harrington Emerson (1853-1931) - amerykański inżynier efektywności biznesu i przedsiębiorca. Jego publiczna wypowiedź w 1910 r. przed  Międzystanową Komisją Handlu,  że koleje mogą zaoszczędzić 1 000 000 dolarów dziennie,  jeżeli tylko zaczną stosować naukowe zarządzanie,  zapoczątkowała ogólnokrajowe zainteresowanie tematem "wydajności".
Emerson uczęszczał do prywatnych szkół w Europie, a w latach 1872-1875 studiował inżynierię w  Technical University of Munich.  Po powrocie do Stanów Zjednoczonych został mianowany profesorem języków nowożytnych na  University of Nebraska.
W 1897 roku Emerson zaczął koncentrować się na inżynierii mechanicznej i wkrótce potem został zatrudniony przez  Electric Storage Battery Company  w Nowym Jorku. Kilka projektów realizowanych w czasie gorączki złota na Alasce nie powiodły mu się, dlatego wrócił i został dyrektorem generalnym małej huty szkła.
W 1900 roku założył w Nowym Jorku firmę konsultingową ds. zarządzania  Emerson Institute.  Pod jej szyldem opracował system wynagrodzeń, który w swoich założeniach jest praktycznie taki sam jak  bonusowy system Gantta. Emerson zapoznał się również z pracą Fredericka W. Taylora, którą wdrożył we własnej praktyce.
Rozwijał  naukowe  podejście do zarządzania. Kładł duży nacisk na ustanawianie standardów pracy. Cechował go podziw dla systematyczności i zgranej współpracy, który częściowo mógł wynikać z przebytych przez niego studiów muzycznych, u muzyka orkiestry królewskiej. Wrażliwość Emersona przełożyła się również na kładziony przez niego nacisk na zapewnienie dobrych relacji między pracownikami i kierownictwem. Był zdecydowanym orędownikiem  rozwoju kompetencji kierowniczych.  Uważał, że specjalizacja pracy kierowników jest równie istotna, jak specjalizacja pracy na stanowiskach wykonawczych.

/ Wikipedia EN /