Henri Fayol (1841-1925) - francuski uczony, inżynier, jeden z twórców klasycznej teorii zarządzania. Był zwolennikiem biurokracji oraz nadzoru nad pracą ludzi, co nazywał zarządzaniem  administracyjnym.  Charakteryzuje ją oparcie się o tzw.  aparat urzędniczy,  czyli znaczącą grupę nadzorczą. W przedsiębiorstwie struktura zatrudnienia przyjmuje formę "pionową" i zawiera liczną rzeszę kierowników oraz zastępców pilnujących, nadzorujących i kontrolujących pracowników. Kadra kierownicza ma trzymać dystans do pracowników, budując w ten sposób swój  formalny autorytet  oraz ma regulować i kontrolować pracę ludzi głównie za pomocą dokumentacji (regulaminy, procedury, formularze potwierdzenia, itp.).
Henri Fayol uważał, że dobra praktyka kierownicza układa się w pewne wzory, które można zidentyfikować i analizować. Podjął próbę usystematyzowania praktyki zarządzania, by móc dawać wskazówki innym menedżerom. Wiedzę czerpał głównie z własnego doświadczenia w pracy kierowniczej. Po ukończeniu szkoły górniczej w St.-Etienne pracował jako inżynier górnik w kopalniach  Commentry,  Montviq  i  du Berry.  W 1888 roku został dyrektorem generalnym  Societe Mineure et Metallurgique de Commentry - Fourchambault et Decazeville.  Miał przeprowadzić likwidację tego przedsiębiorstwa, tymczasem po kilku latach, pod jego kierownictwem, zakłady zaliczano do czołówki europejskiej.
Na bazie swoich doświadczeń i obserwacji, jako pierwszy określił typowe funkcje kierownicze (planowanie, organizowanie, przewodzenie, rozkazywanie i kontrolowanie). W swojej pracy badał zachowania kierowników, które w rezultacie usystematyzował formułując 14 zasad zarządzania. Oto one:
1. Podział pracy - skuteczność jest wyższa, gdy występuje specjalizacja pracowników i rozgraniczenie funkcji.
2. Autorytet - aby prace były wykonywane kierownicy muszą wydawać polecenia. Autorytet formalny daje im prawo rozkazywania. Ważny jest również autorytet wynikający z odpowiedniej wiedzy.
3. Dyscyplina - pracownicy powinni przestrzegać przepisów, uzgodnień i poleceń osób rządzących organizacją.
4. Jedność rozkazodawstwa - każdy pracownik powinien mieć tylko jednego przełożonego, od którego otrzymuje polecenia i któremu relacjonuje wykonanie poleceń.
5. Jednolitość kierownictwa - w każdym zespole powinien być jeden szef i jeden plan realizowany przez wszystkich.
6. Podporządkowanie interesu osobistego interesowi ogółu - w żadnym przedsięwzięciu interesy pracowników nie powinny przeważać nad interesami organizacji jako całości.
7. Wynagrodzenie - wynagrodzenie powinno być sprawiedliwe zarówno dla pracowników, jak i dla pracodawców.
8. Centralizacja - oznacza ograniczenie roli podwładnych w podejmowaniu decyzji.
9. Hierarchia - muszą istnieć przełożeni i podwładni oraz właściwa służbowa droga komunikowania się "w pionie". Jej stosowanie jest niezbędne do zapewnienia jedności rozkazodawstwa. Zazwyczaj czas tego komunikowania się jest bardzo długi, więc niekiedy można go skrócić stosując tzw.  kładkę Fayola.  Polega ona na upoważnieniu podwładnych do dogadywania się między sobą, ale muszą informować szefa o treści uzgodnien.
10. Ład - każda rzecz i każdy człowiek w organizacji musi mieć swoje miejsce.
11. Ludzkie traktowanie pracowników.
12. Stabilność personelu - by pracownicy mogli osiągnąć biegłość w wykonywaniu zadań nie mogą być ciągle zmieniani. Duża fluktuacja pracowników niekorzystnie wpływa na sprawność funkcjonowania organizacji.
13. Inicjatywa - przełożony powinien częściowo rezygnować ze swoich ambicji, by jego podwładni mogli podejmować inicjatywę. Podwładni powinni mieć swobodę w tworzeniu i realizowaniu swoich planów, nawet jeśli mogą stąd wynikać pomyłki.
14. Duch koleżeństwa  (Esprit de corps)  - należy sprzyjać poczuciu przynależności do zespołu, co zapewnia organizacji ducha jedności wszystkich.