prof. Kellogg

      Prof. Winthrop Niles Kellogg - profesor psychologii Indiana University - przypuszczalnie zainspirowany przypadkiem dwóch dziewczynek z Indii wychowanych przez wilki, przeprowadził najsłynniejszy eksperyment międzygatunkowego wychowania. Historia, która mogła być dla niego inspiracją dotyczyła dwóch młodych dziewczynek znalezionych w Indiach w jaskini zamieszkałej przez wilki, w efekcie czego dzieci zachowywały się tak, jakby były wilkami:
- jadły i piły jak zwierzęta nie używając rąk
- chodziły na czworakach - dziewczynki w końcu nauczyły się chodzić wyprostowane, jednak nigdy nie potrafiły biegać
- jedna z nich przyswoiła sobie częściowo mowę (używała ok. 100 słów), natomiast druga wydawała wyłącznie chrząknięcia
- dziewczynki w nocy wyły jak wilki i ich nauczycielom nigdy nie udało się tego wyeliminować
- miały odruch rzucania się i pożerania małych ptaków i ssaków, i tego odruchu również nie udało się wychowawcom wyeliminować.
      Dzieci-wilki, jak je nazwano, żyły w sierocińcu w okolicy Kalkuty, dlatego istnieją opisy zachowania dziewczynek sporządzone przez dyrektora tego ośrodka. Dziewczynki nie przystosowały się do ludzkiego otoczenia i zmarły w młodym wieku (jedna z dziewczynek zmarła w wyniku infekcji nerek w roku 1921, druga zmarła w wyniku gruźlicy w roku 1929). Powszechnym wyjaśnieniem braku zaadaptowania się dziewczynek do nowego ludzkiego środowiska była ich rzekoma niska inteligencja. Inne zdanie miał jednak prof. Kellogg. Twierdził, że dziewczynki posiadały inteligencję, ponieważ w innym przypadku nie byłyby w stanie przetrwać w dziczy. Według niego przyczyną braku adaptacji było wyłącznie ukształtowanie dzieci na wilki, poprzez wychowanie przez te zwierzęta w pierwszym okresie życia. Dzieci nauczyły się być dzikimi zwierzętami, ponieważ tego właśnie wymagało od nich ich środowisko. Uważał, że na rozwój psychiczny jednostki decydujący wpływ ma wczesny okres wychowania. Według niego istnieją krytyczne okresy dla rozwoju i utrzymywał, że problem z ucywilizowaniem zdziczałych dzieci polegał na trudności z odwróceniem nawyków wyuczonych na wczesnym etapie życia. Jednym ze sposobów sprawdzenia tej hipotezy byłoby umieszczenie ludzkiego niemowlęcia o normalnej inteligencji w niecywilizowanym środowisku i stałe obserwowanie jego rozwoju w tym miejscu. Ponieważ taki eksperyment jest niemożliwy, prof.Kellogg postanowił umieścić dzikie zwierzę w cywilizowanym środowisku ludzkiego domu. W swoim domu. Podjął próbę odkrycia, jak bardzo ludzki może stać się szympans wychowywany w środowisku ludzkim.

Opracował Tomasz Krawczyk na podstawie:
"Wolf Children of India", The American Journal of Psychology, 1927, Vol. 38, No. 2, s.313-315
Benjamin Ludy, Bruce Darryl, "From bottle-fed chimp to bottlenose dolphin: a contemporary appraisal of winthrop Kellogg", The Psychological Record, 1982, 32, 461-482

      Prof. W.N.Kellogg  mieszkał w domu jednorodzinnym z żoną i 10-miesięcznym synkiem Donaldem. W dniu 6 czerwca 1931 r. wprowadził do swojego domu młodego szympansa o imieniu Gua, który miał wtedy 7,5 miesiąca. Gua i jego syn Donald byli od tej chwili wychowywani wspólnie.
      Gua był bardzo młody, w związku z tym nie miał jeszcze ukształtowanej pełnej gamy zwierzęcych zachowań. Prof. Kellogg postanowił traktować zwierzę jak człowieka, na równi ze swoim synkiem. Nie karmił go z talerza stawianego na podłodze, a z talerza stojącego na stole; karmił butelką jak niemowlę; głaskał i bawił się jak z ludzkim chłopcem; nie drapał za uszami, jak człowiek czyni ze zwierzętami domowymi; kąpał w wannie, mył i ubierał jak swoje własne dziecko. Interakcja ze zwierzęciem odbywała się w pełnym wymiarze godzin.
      Profesor używał różnorodnych zadań do testowania Gua i Donalda. Badał parametry takie jak ciśnienie krwi, pamięć, wielkość ciała, pisanie, refleks, percepcja głębi, wokalizacja, lokomocja, reakcja na łaskotanie, siła, zręczność manualna, rozwiązywanie problemów, lęki, równowaga, zachowanie podczas zabawy, wspinaczka, posłuszeństwo, chwytanie, rozumienie języka, koncentracja i inne. W jego ocenie testy były wyczerpujące.
      Choć prof.Kellogg planował realizowanie eksperymentu przez okres 5 lat, zakończył go już 28 marca 1932 r., czyli po 9 miesiącach. Gua wrócił do kolonii naczelnych w Orange Park, przy zachowaniu procedury kontrolowanej adaptacji. W swoich publikacjach prof. Kellogg nie podał jednoznacznego wyjaśnienia przyczyny przerwania eksperymentu, jednak jeden opis może ją sugerować. Opisując naukę języka wspomniał, że Gua nie wykazywał żadnych umiejętności w wypowiadaniu ludzkich słów, natomiast ich syn Donald zaczął wydawać dźwięki naśladujące Gua. Kiedy Donald miał 14 miesięcy, Kelloggowie po raz pierwszy zaobserwowali, jak naśladuje dźwięki, które Gua wydawał w obecności jedzenia. Początkowo Donald naśladował jego wołania, ale później inicjował takie dźwięki już całkowicie samodzielnie. Wydaje się, że dbałość o prawidłowy rozwój ich własnego dziecka mógł spowodować zakończenie badania.

Relacja
z przebiegu eksperymentu
9m 27s

      Opisując proces nauki mówienia, prof. Kellogg podkreślił, że Gua był biegły w wokalizowaniu i posiadał szereg rozpoznawalnych i znaczących dźwięków. Bardzo dobrze naśladował zachowanie, ale nie potrafił naśladować ludzkiej mowy. Profesor stwierdził, że prawdopodobną przyczyną porażki w tym zakresie mogła być jednak różnica gatunkowa. Gua nigdy nie przeszedł przez typowy dla ludzkich niemowląt etap gaworzenia, czyli aparat mowy nie miał możliwości nabrania elastyczności.
      Eksperyment ten uznawany jest w świecie psychologów jako jeden z najbardziej pionierskich. Prof.Kellogg zaprezentował swoje wyniki podczas konferencji Midwestern Psychological Association, a następnie napisał i wydał książkę pt. "The Ape and the Child", w której bardzo dokładnie opisał przebieg badania i wnioski.

Opracował Tomasz Krawczyk na podstawie:
W.N.Kellogg, L.A.Kellogg, "The ape and the child: a study of environmental influence upon early behavior", 1933, Whittlesey House
Benjamin Ludy, Bruce Darryl, "From bottle-fed chimp to bottlenose dolphin: a contemporary appraisal of winthrop Kellogg", The Psychological Record, 1982, 32, 461-482

      Prof. Kellogg w swoim podsumowaniu przebiegu eksperymentu napisał, że dla funkcjonowania i zachowania organizmu równie istotne są dwa elementy: geny oraz środowisko wychowania. W przypadku szympansa Gua oraz synka Donalda stwierdził, że geny muszą być na tyle podobne, że zapewniły podobne reagowanie na większość zaistniałych sytuacji. Środowisko jego domu aktywizowało ich w identyczny sposób i dzięki temu można było zauważyć, że dzieci wykazywały podobny potencjał.
      W raporcie profesora znalazł się dokładny opis różnic między szympansem a jego dzieckiem, jednak większość wynikała z różnic gatunkowych, np. większa zręczność Gua, jego łatwość wspinania się i chwytania, bardziej ruchliwe usta wykorzystywane jako organ chwytny, niezdolność do chwytania palcami małych przedmiotów, brak artykulacji, itp. Do tej kategorii zaliczył również zadziwiającą wrażliwość Gua na słabe dźwięki. Szympans reagował nawet na ciche odgłosy kropli deszczu, dźwięki odległego samochodu, czy dalekich kroków. Dźwięki te powodowały natychmiastowe zmiany ciśnienia krwi, tętna, częstości oddechów oraz ruchy umożliwiające zobaczenie ich źródła.
      Profesor odnotował wiele podobieństw w zachowaniu, np. reakcje na senność (kiwanie głową i tarcie oczu rękoma), podobne reakcje na łaskotanie, podobna pozycja podczas spania, chodzenie w pozycji wyprostowanej, zabawa butami, zabawa ludzkimi twarzami, gra w piłkę, zabawa telefonem i maszyną do pisania, wykonywanie poleceń tj. wskazanie nosa, pisanie, itp.
      Prof. Kellogg nie odnotował wyraźnego wpływu ludzkiego środowiska na rozwój szympansa, jednak zaznaczył, że wiele umiejętności zostało nabytych wyłącznie dzięki wspólnemu życiu z ludźmi, np. picie ze szklanki, jedzenie łyżką, otwieranie drzwi, zgłaszanie pełnego pęcherza, dawanie całusa w ramach przeprosin, itp.

Opracował Tomasz Krawczyk na podstawie:
W.N.Kellogg, L.A.Kellogg, "The ape and the child: a study of environmental influence upon early behavior", 1933, Whittlesey House